Zo af en toe breng ik de 9 jarige dochter van een vriendin naar dyslexie bijles. Voor mij vaak één groot feest. Altijd lachen, gieren en brullen met die kleine brutale aap in de auto. Het doet mij denken aan de tijd dat ik vroeger zelf naar dyslexie bijles werd gebracht. Wat haatte ik dit. Volgens mij vooral omdat ik mijzelf ervoor schaamde…
Ik vraag me af of de kleine aap hier ook zo over denkt? Zou zij zich een beetje schamen omdat ze dyslexie heeft, zoals ik dat vroeger had? Ik weet het niet. Wat ik wel weet, is dat wanneer ik nu terug kijk in de tijd, ik mij helemaal nergens voor had hoeven schamen. Dyslexie betekent niet dat je dom bent, maar eigenlijk betekent het dat je hersenen de woorden die ze zien, net even wat anders verwerken. Uiteindelijk ben ik er nog best wel ergens gekomen in het leven, met die dyslexie dan.
CREATIEVE MENSEN DYSLECTISCH
Er wordt vaak gezegd dat veel creatieven mensen dyslectisch zijn. Om mijzelf nou mega creatief te noemen, maar zo af en toe ben ik nog wel eens creatief met woorden. En het waren juist die woorden die mij ooit zo in de weg zaten.
Mijn moeder ging vroeger wel eens naar een paragnost of zoiets en ik ging zo nu en dan met haar mee. Er werd dan ook altijd wat tijd aan mij besteed, het enige waar ik toen al antwoord op wilde hebben was de vraag: “Vindt hij mij ook leuk?”. Maar een antwoord op deze vraag kreeg ik nooit, wel werd mij vaak gezegd dat ik dingen moest gaan opschrijven.
Een schrijfboekje bij mij moest gaan houden, om daar mijn verhalen in op te schrijven. Dit vond ik altijd zo raar als ze dit zeiden… Schrijven waarom?! Ik haatte schrijven, al die stomme woorden, waar ik altijd fouten in maakte en daar dom door leek….
SCHRIJVEN DOE IK HET LIEFST
Nu zoveel jaren later, is schrijven hetgeen geworden dat ik het aller liefste doe. Nou ja op 1 ding na dan ;)….
Wie had dat ooit gedacht? Door al de jaren bijles, ben ik dankbaar dat ik nu met zoveel plezier schrijf.
TROTS BEN IK OP HAAR
Ik weet zeker dat die kleine boef ver gaat komen, want wat is die aap adrem. Ze stelt vragen waar ik stiekem het antwoord niet op weet. Waardoor ik mij weer het domme blondje voel. Ze ziet wat er om haar heen gebeurd, en ik verbaas me elke keer weer over wat ze allemaal weet. Als haar moeder een dag ziek zou zijn, zou ze zo haar bedrijf kunnen runnen. Trots ben ik een beetje erg op haar….
En ik zou haar graag willen vertellen dat dyslexie geen belemmering is maar een obstakel, dat ze zal en kan overwinnen en waardoor ze juist meer wilskracht zal krijgen. Zij zal hierdoor juist ver zal komen in het leven, want aan haar intelligentie zal het zeker niet liggen…
Vera
Credits foto’s: Vera & Pinterest